Rozdział 33 - "Dostałam od Ciebie skrzydła i spowodowałeś, że fruwałam"

Weszłam do salonu, a tam zastałam Chrisa tulącego Patkę i patrzącego wrogo na blondynkę. Spojrzenie Patrycji również nie należało do najprzyjemniejszych. Reszta stała w salonie i przypatrywała się całej sytuacji. Ja spojrzałam na Jay’a, który wiedział, o co mam ochotę spytać i kiwnął twierdząco głową.

- Kochanie chodź na spacer – powiedział Chris i wyprowadził Patrycję do przedpokoju gdzie ubrali się i poszli.

- Ada ja już pójdę. Musze jeszcze coś załatwić. Chłopaki idziecie? – spytał Jay swoich kolegów

- Tak – odpowiedzieli chórem i w przeciągu minuty w mieszkaniu zostały tylko dziewczyny.

Spojrzałam na Paulę, ale ona tylko mi pokazała na migi, że później mi powie, ale i ona patrzyła na Janę spojrzeniem: „Zejdź mi z oczy, bo zabije”. Nikt mi nie musiał mówić, co tutaj miało miejsce. Domyślałam się, że Jana dowiedziała się, iż Chris chodzi z Patrycją. Szykują się kłopoty i to poważne.

- To ja pójdę do siebie – powiedziałam i udałam się do pokoju.

Zamknęłam drzwi za sobą i usiadłam na łóżku.

***

Dni mijały w miarę. Jeśli normą można nazwać to, że Patrycja i Jana zabijały się wzajemnie wzrokiem. Wolałam nie myśleć, co się stałoby gdyby zostały same w jednym pomieszczeniu, ale niestety tak się stało, że znalazły się. Wtedy Jana pokazała swoje pazurki.

- Patrycja posłuchaj mnie – powiedziała

- Słucham Cię – odpowiedziała Patrycja

- Bo ja wiem o Chrisie coś, czego ty nie wiesz – zaczęła

- Co? – spytała Patka

- On ma słabość do swoich fanek. Wystarczy, że jedna jest z okolic Berlina i już leci z nią na spotkanie. Jak myślisz, dlaczego tak rzadko się spotykacie? – spytała Jana

- Bo ma dużo pracy – odpowiedziała jej dziewczyna

- Nie prawda. Przez fanki. Kocha z nimi flirtować. A czasami, jeśli się uda to dochodzi do czegoś więcej. On tak naprawdę jest bardzo otwarty i śmiały. Tylko gra takiego nieśmiałego chłopaka – powiedziała Jana i czekała na reakcje Patrycji.

Dziewczyna wstała, wzięła kurtkę i wybiegła z domu.

- Jana, co Ty powiedziałaś? – spytałam wchodząc do salonu z kuchni gdzie słyszałam całą rozmowę.

- Skąd Ty się tu wzięłaś? – spytała zaszokowana moją obecnością, ponieważ myślała, że nikogo w domu nie ma

- Wróciłam i cicho weszłam do domu – odpowiedziałam

- Aha.

- Czekam teraz na odpowiedź na moje pytanie – powiedziałam

- Jakie pytanie? – spytała

- Nie udawaj głupiej blondynki, bo wyraz twarzy masz naprawdę inteligentny, ale to tylko wyraz twarzy – powiedziałam

- Powiedziałam jej prawdę. Chris naprawdę taki jest – rzekła

Teraz to i ja miałam mętlik w głowie. Jeśli to prawda to Patrycja się załamie, a Chris stanie się trupem w przeciągu najbliższej doby. Również wybiegłam z domu tylko, że ja wsiadłam do samochodu i na złamanie karku pojechałam do domu chłopaków. Ledwo weszłam już usłyszałam krzyki pary.

- I Ty jej wierzysz? – spytał Chris

- Wiesz jakoś bardzo przekonująco mówi! – Patka

- Ale ona chce nas rozdzielić! – Chris

- Chris przestań jesteś żałosny. Próbujesz się usprawiedliwić oczerniając ją. Z nami koniec! – ostatnie zdanie wykrzyczała i wyszła z domu trzaskając drzwiami.

Na szczęście uskoczyłam i nimi nie oberwałam.

- Patka! – krzyknęłam za nią, lecz na darmo.

Spojrzałam na Chrisa.

- Ada naprawdę ja nie wiem, co tam Jana chce uzyskać – powiedział

- Ciebie – odpowiedziałam

- Pomóż mi – powiedział

- Chyba raczej nie da się już nic zrobić. Ona jest uparta gorzej niż ja i możesz być przekonany, że z Wami naprawdę koniec. Chris wierz mi pomogłabym Ci gdybym tylko mogła, ale nie mogę, bo nie umiem – powiedziałam

Blondyn ze zdenerwowania uderzył pięścią we framugę. Postanowiłam się usunąć z pola widzenia, bo jeszcze bym oberwała. Wsiadłam do samochodu i zaczęłam jeździć bez sensu po mieście. Aż w pewnym momencie zobaczyłam Richie’go całującego dziewczynę. Nie było by w tym nic złego gdyby nie to, że tą dziewczyną nie była Paula tylko jakaś wysoka brunetka.

- Czy oni się uparli na to, aby je wszystkie stracić? – spytałam sama siebie i dalej obserwowałam parę.

Chłopak wręczył dziewczynie również różę. Ponownie się pocałowali i weszli do restauracji na kolacje.

- Cholera muszę powiedzieć o tym Pauli, ale jak powiem to następna się załamie i zostawi go.

Wróciłam do domu gdzie zastałam wszystkie dziewczyny no oprócz Jany w salonie rozmawiające z roztrzęsioną Patrycją.

            - Dobra skoro mamy taki grobowy nastrój to ja Wam coś powiem – zaczęłam

- Coś się stało? – spytała Paula

- Tak. Wyjdę może na kabla, ale muszę Ci to powiedzieć Paulina

- Co takiego?

- Widziałam Camerona z inna dziewczyną. Całowali się, dał jej różę, a potem weszli do restauracji.

Blondynka patrzyła na mnie z nie dowierzeniem w oczach. Byłam przekonana, że zaraz potraktuje mnie tak jak Patka Chrisa. Więc czekałam tylko na cios. Ale co ona zrobiła? Rozpłakała się. Podeszłam do niej i ją przytuliłam.

- Paula nie płacz – powiedziałam

- Dlatego nie mógł się dziś ze mną spotkać, a powiedział, że musi pogadać z Chrisem – mówiła łkając

- Malutka nie płacz. Widocznie nie był tego wart – powiedziała Kim, której wzrok miotał grzmoty i była gotowa obu chłopaków wykastrować.

Spojrzałam na kalendarz. Dziś był piątek 13 grudnia. Naprawdę dla części z nas bardzo pechowy dzień.

***

Dni mijały. Patrycja i Paulina zerwały z chłopakami. Cameron chciał jej to wszystko wytłumaczyć, lecz artykuł, który ukazał się w poniedziałkowej gazecie przekreślił wszystko. Obie dziewczyny chodziły jak zbite psy. Nie wiedziałam już, co robić. Czy spędzać czas z nimi czy pomagać Jay’owi meblować mieszkanie? I jednym słowem chodziłam zakręcona jak ruski termos, ponieważ najpierw nauka, potem czas spędzony z dziewczynami, a potem Jay. Z ulgą przyjęłam 20 grudnia, który oznaczał przerwę świąteczną.

- Dziewczyna ja już będę jechać – powiedziała Patka wchodząc do salonu z walizką

- Już? Myślałam, że polecimy razem do Polski – powiedziała Mała

- Nie. Jadę teraz, bo rodzice po mnie przyjeżdżają – powiedziała i pożegnała się z nami i wyszła z domu.

I zostałyśmy we 4 w domu. Jana wyjechała już wczoraj. Dziewczyny jechały lub leciały jutro. Ja powiedziałam, że ze względu na Jay’a wrócę do domu we wigilie i wszyscy połknęli haczyk. Gdy już wszyscy wylecieli ja odetchnęłam z ulgą. Nikt teraz nie miał szans zabrać mnie do siebie na święta. Rozsiadłam się na kanapie w salonie i zaczęłam oglądać wszystkie filmy, jakie miałam tylko w domu. Około godziny 22 usłyszałam, że ktoś dzwoni do drzwi.

- Kogo diabli niosą? – spytałam sama siebie idąc do drzwi.

Byłam bardzo zdziwiona, że ktokolwiek dzwoni wiedząc, że nikogo nie ma w domu, ale postanowiłam otworzyć. Moim oczom ukazał się Mikel.

- Co Ty tu robisz? – spytałam zdziwiona

- O to samo mogę zapytać Ciebie – odpowiedział mi

- Wejdź – powiedziałam i wpuściłam go do środka.

Usiedliśmy w salonie. Zapanowała cisza.

- Więc co Ty tu robisz? – ponowiłam swoje pytanie

- Przyjechałem na święta. Wiem miałem być w innym mieście, ale rodzice zapomnieli mi powiedzieć, że babcia zaprosiła nas na święta i przejeżdżając zauważyłem palące się światło – wytłumaczył się, ale po chwili dodał – Ale co ja się będę tłumaczył. Oczekuje Twoich wyjaśnień. Miałaś być w Polsce – powiedział

- Teoretycznie miałam – stwierdzałam

- A praktycznie gdzie miałaś być? – spytał

- Tutaj – odpowiedziałam zgodnie z prawdą

- Dlaczego?

- Bo nie chciałam spędzać świąt z jednym rodzicem – stwierdzałam

- A Jay wie?

W tym momencie spojrzałam na niego jakby przybył z innej planety i powiedziałam:

- Gdyby wiedział to mnie by tutaj nie było. Byłabym w Londynie razem z nim i poznawała jego rodzinkę

- A powinien wiedzieć, że jesteś tutaj sama

- Powinien, ale się nie dowie

- A skąd wiesz? – spytał

- Mikel chyba mnie nie wkopiesz?

- Szczerze? To nie. Nie mam takiego zwyczaju skarżenia, ale przyznaje się w tej sytuacji powinienem to zrobić.

- Powinieneś, ale nie zrobisz

- Dokładnie. W końcu jesteś moją przyjaciółką, więc taka przysługę mogę dla Ciebie zrobić, ale pod warunkiem, że przyjdziesz do mnie na święta – rzekł

- To już wole, żeby, Jay się o wszystkim dowiedział – powiedziałam

- Żartowałem. Oczywiście żartowałem z tym, że powiem jak nie przyjdziesz do mnie na święta. W ogóle mu nie powiem, ale na święta możesz przyjść tutaj jest adres mojej babci – zapisał go na kartce – Nie mam w zwyczaju zmuszać ludzi do czegoś, więc tak będzie lepiej jak Ty sama podejmiesz decyzje

- Jeden normalny  - powiedziałam sama do siebie, co Mikel skomentował wybuchem śmiechu.