Rozdział 34 - "Prawdziwie kochasz, gdy nie wiesz, dlaczego"

Święta i Sylwester jakoś minęły. Jay oczywiście i na szczęście nie dowiedział się, że na święta i Sylwestra zostałam w domu. Patrycja i Paulina dalej nie chciały rozmawiać z Chris’em i Richie’m. Trudno ich sprawa. Moim jednym z noworocznych postanowień jest właśnie nie wtrącanie się w cudze sprawy, jeśli mnie o to główny z zainteresowany nie poprosi. W styczniu chłopaki wyjechali na półtora miesiąca w trasę koncertową. Strasznie tęskniłam za Jay’em. Brakowało mi jego głosu, oczy, ciała. Brakowało mi go, bo nie było go blisko mnie. Skreślałam dni w kalendarzu, wszędzie chodziłam z telefonem, bo przecież mógł w każdej chwili zadzwonić. Można określić moje zachowanie zachowaniem wariatki, ale taka jest chyba miłość. Niestety moja nadzieja na to, ze 14 luty to znaczy Walentynki spędzę z Jay’em zostały pogrzebane gdy dowiedziałam się podczas jednej z naszych kilkugodzinnych rozmów iż wracają 15 lutego. Mój humor do najlepszych po tej wiadomości nie należał. Kamila i Kim również się załamały. Zgodnie stwierdziłyśmy, że spędzimy ten dzień w 5 na babskich zakupach, a wieczorem na maratonie filmowym. I nadszedł dzień zakochanych. Dzień poświęcony kochanym, zakochanym i tym, którzy kochają. Akurat to była sobota. Spałyśmy z dziewczynami do jakiejś 10 w końcu przez cały tydzień uczyłyśmy się z powodu nawału sprawdzianów, odpowiedzi, referatów. Z czystym sumieniem, więc postanowiłyśmy spać do 10. Potem szybkie ogarnięcie się. O ile szybkim ogarnięciem można nazwać to, że każda z nas spędziła w łazience 20 minut, a Jana jak wielka pani całą jedna godzinę i to jeszcze bezczelnie wpakowała się przede mnie do łazienki. Miałam ochotę zrobić jej krzywdę.

- Wiesz była kolejka – powiedziałam, gdy już łaskawie wyszła z łazienki.

O mało oczywiście nie startowała mnie swoją paru metrową tapetą.

- Kochana nie przesadzaj. Przecież długo nie czekałaś – powiedziała swoim „słodkim” głosikiem

- Jasne przecież ty tam przed chwilą weszłaś, aż dziwne, że tak szybko wyszłaś – odpowiedziałam z ironią i weszłam do łazienki.

- Jakaż on niewychowana – stwierdziła Jana do reszty i wyszła z domu.

Gdy wyszłam z łazienki i weszłam do kuchni spytałam.

- Nie da się jakoś szybko wymienić zamków? A jej rzeczy wyrzucić do śmieci i zapłacić żeby szybciej wywieźli je na wysypisko? Wyobrażacie sobie ją nurkującą w śmieciach?– spytałam ze śmiechem

- O matko. Tutaj cuchnie. Moje paznokcie – Patka perfekcyjnie zaczęła naśladować głos Jany

- Dobra chodźcie. – powiedziałam i zaczęłam ubierać kurtkę oraz buty.

Boże jak ja nienawidzę zimy. Cały czas jest zimno i w ogóle. Pojechałyśmy do centrum handlowego. Tam zaczęłyśmy buszowanie po sklepach. I skończyłyśmy dopiero około godziny 18.

- Chyba pobiłyśmy swój rekord – powiedziałam pakując rzeczy do samochodu, a następnie siadając za kierownica.

- No, ale przecież nikt nie powiedział, że jesteśmy normalne – stwierdziła Kamila

- Kamila my jesteśmy normalne, ale trochę inaczej – dodała Patka

Zaczęłyśmy się śmiać i ruszyłyśmy w drogę powrotną do domu.

O 20 zaczęłyśmy oglądać film. I zadzwonił dzwonek do drzwi.

- Pójdę otworzyć. Chyba  maraton filmowy szlag trafił. Jana do domu wróciła – powiedziałam i skierowałam się w stronę drzwi

- Ale ona ma zawsze klucze ze sobą, więc to pewnie jakiś goniec czy ktoś tam! – krzyknęła za mną Paulina

- Możliwe – odpowiedziałam i otworzyłam drzwi.

Za nimi stało 5 chłopaków odwróconych do mnie plecami, ale od razu poznałam, kto to jest. To było US5. Jay odwrócił się do mnie. W ręku trzymał jedną białą różę. Podał mi ją, a ja rzuciłam mu się na szyję. Znowu poczułam zapach jego perfum, bliskość jego ciała, jego ciepło. Chłopaki dalej sami weszli do mieszkania. A my dalej staliśmy przytuleni. Jay zmierzył mnie wzrokiem i powiedział tylko:

- Ubierz się ciepło. Zabieram Cię w jedno miejsce

- Dobrze – odpowiedziałam i wróciłam do domu gdzie założyłam jeszcze bluzę, kurtkę i buty. I wyszłam do Jay’a. Zbiegliśmy razem po schodach.

- Gdzie Ty mnie ciągniesz? – spytałam, gdy stanęliśmy na światłach i zaczęłam łapać powietrze.

- Zobaczysz – powiedział do mnie i znowu zaczęliśmy szybko iść.

Ten człowiek strasznie mnie zaskakiwał. Związek z nim był jedną wielką niespodzianką. Miał wrócić jutro wrócił dziś. A teraz ciągnął mnie na złamanie karku przez całe miasto jakby nie mógł mnie spokojniej prowadzić.

- Jay przecież się nia pali – powiedziałam

- Wiem, co robię – odpowiedział swoim tajemniczym głosem.

- W to nie wątpię – powiedziałam sama do siebie i już więcej się nie odezwałam.

Jay zaprowadził mnie na koniec miasta. Zauważyłam, że od pewnego momentu idziemy po ścieżce usypanej z róż i oświetlonej małymi świeczkami. Jay nadal milczał. W końcu doprowadził mnie na wzgórze. Widok, który zobaczyłam zaparł mi dech w piersiach. Nie wierzyłam własnym oczom. Jay przeszedł samego siebie. Zastanawiałam się, kiedy mojemu chłopakowi udało się to wszystko zorganizować. Przecież na polance, która widziałam znajdował się napis ze świeczek „Kocham Cię”. W moich oczach zgromadziły się łzy. Widok był piękny. Nie mogłam wydusić z siebie słowa. Pocałowałam tylko Jay’a.

- Podoba Ci się? – spytał

- Bardzo – odpowiedziałam – Kiedy Ty to wszystko zrobiłeś? – spytałam

- Lou nam wczoraj powiedział, że wracamy do domu. Więc od rana biegałem z miejsca do miejsca żeby wszystko załatwić. Jak widzę warto było. Bo mojej książnicę się podoba – powiedział i mnie pocałował.

Nagle usłyszałam też huk. Spojrzałam w niebo. Ktoś strzelał petardami. Domyśliłam się, że to również sprawka Jay’a. Uśmiechnęłam się do niego.

- A to nie wszystko – powiedział i z kieszeni kurtki wyciągnął pudełeczko.

Wzięłam je do ręki i otworzyłam. W środku był misiek z serduszkiem w środku.

- Ale ja nic dla Ciebie nie mam – powiedziałam

- Masz. Swoje serce – powiedział patrząc mi w oczy.

Przytuliłam się do niego. Postaliśmy jeszcze chwilę. Musiałam się napatrzyć na ten piękny widok. Jay naprawdę mnie zaskoczył. Nie spodziewałam się tego po nim.