Rozdział 50 - "Może i dobrze, że życie nie jest wieczne, bo wiem, że przyjdziesz do mnie jeszcze"

Ostanie tydzień był najgorszy. Nie wstawałam, praktycznie cały czas spałam, albo prowadziłam krótkie rozmowy z przyjaciółmi. Mój organizm nie zgadzał się, aby rozmowy trwały dłużej niż półgodziny, ponieważ później dostawałam ogromnego ataku. Gorączka trawiła moje ciało od dłuższego czasu i żadnym sposobem nie dało się jej zbić.

Jest niedziela. Na chwilę odzyskałam świadomość. Jestem wstanie myśleć bez żadnego większego wysiłku. Siedzi przy mnie Jay z Kacprem na rękach. Ja głaskałam synka po główce. Nie było z nami nikogo. Jakby wszyscy wiedzieli, że mój czas się zbliża. Jay nic nie mówił. Nie powiedział również, że mnie kocha, ale ja to wiedziałam. Jego słowa były zbędne.

- Kocham Was – powiedziałam z wysiłkiem

- My Ciebie też – powiedział Jay drżącym głosem.

Moja głowa opadła bezwładnie na jego ramię. Zamknęłam oczy, aby nabrać sił na wypowiedzenie kolejnego zdania. A trwało to bardzo długo. Każdy ruch, każde słowo sprawiało mi ogromny ból, a żeby nabrać sił na kolejną czynność i zdanie potrzebowałam bardzo wiele czasu. W końcu po dwóch godzinach siedzenia w ciszy i wspominania w myślach tego, co przeżyłam wydusiłam:

- Może i dobrze, że życie nie jest wieczne, bo wiem, że przyjdziesz do mnie jeszcze

***

- Może i dobrze, że życie nie jest wieczne, bo wiem, że przyjdziesz do mnie jeszcze

Te słowa były jej ostatnimi. Po nich zamknęła oczy na zawsze. Odeszła wtulona w Jay’a i z małym Kacprem na rękach. Jay wiedział, że już nic nie da się zrobić. Z jego brązowych oczu popłynęły łzy. Wziął swojego małego synka i wyszedł z sali na korytarz gdzie siedzieli wszyscy: przyjaciele i rodzina.

- To już koniec – wyszeptał i rozpłakał się jak małe dziecko.

Nikt ze zgromadzonych nie wiedział, co czuje. Byli małżeństwem tylko 18 miesięcy. Jay kochał ją nad życie. Dlatego przez pół roku nie koncertował z zespołem. Jego miejsce na ten czas zastąpił, Roger, który też był tutaj obecny. Wszyscy zaczęli płakać. Tylko mały Kacper spał najspokojniej w świecie. Stali tak jeszcze długo. Nikt nic nie mówił. Każdy zastanawiał się, dlaczego tak piękna i miła dziewczyna została zabrana z tego świata. Przecież miała męża, dziecko. Była młoda. Dużo życia przed sobą, ale widocznie Bóg widział jej miejsce obok siebie. W końcu stwierdzili, że musza iść, bo mały Kacper zaczął się dopominać jedzenia. Wsiedli do samochodów. Jay stał się nie obecny duchem. Wszystko robił sam. Karmił, przebierał, przewijał małego, kąpał. Starał się nie myśleć o tej, którą miał za dwa dni pochować. Rodzina zajęła się sprawami pogrzebu. Miała zostać pochowana w Niemczech tam gdzie odeszła z tego świata. Jay nie chciał żeby trumna była otwarta podczas pogrzebu, mimo, że miał taką możliwość. Znowu zaczął płakać. Nie ukrywał tego. Nikt nic nie mówił. Nikt go nie pocieszał. Wszyscy wiedzieli, że on tego nie chce. Po pogrzebie każdy poszedł do swojego domu. Jay po raz pierwszy od śmierci Ady został sam w ich wspólnym mieszkaniu. Wszedł do kuchni, w której żona przygotowywała mu i ich synkowi posiłki. Uśmiechnął się. Przypomniał sobie jak kochał patrzyć na nią krzątającą się przy kuchni. Następnie swoje kroki skierował do salonu. Tu sam nie wiedział czy się śmiać czy płakać. Tu dowiedział się, że zostanie jego żoną, tu dowiedział się, że zostanie ojcem. Spojrzał na kominek. Nad kominkiem była półka ze zdjęciami. Każde zdjęcie było z innego okresu czasu. Pierwsze, kiedy się jeszcze szczerze nienawidzili, drugie, gdy się przyjaźnili, kolejne, gdy byli para, gdy byli parą narzeczonych, małżeństwem, gdy Ada była w ciąży i widać było już jej brzuszek, z Kacprem na rękach. Spojrzał na synka, który spał u niego na rękach. Dopiero teraz zrozumiał jak wiele stracił Kacperek. Jego synek stracił matkę mając pół roku. Nie będzie jej pamiętać, bo kilka dni po jego narodzinach wyszło na jaw, że jest chora i że nie ma dla niej żadnego ratunku. Położył małego do łóżeczka. Sam nie wiedział, co ma ze sobą zrobić. Poszedł do ich sypialni. Otworzył szafkę nocną przy jej stronie łóżka. Zobaczył tam kopertę zaadresowana do niego. Otworzył ją i zaczął czytać list.

„ Kochany!

Piszę ten list, bo może nie będę miała odwagi powiedzieć Ci tego prosto w oczy. Z trudnością powiedziałam Ci o mojej chorobie. Ale tego nie mogłam Ci już powiedzieć prosto w oczy. Tego, co czuje. Wiem, że mało mówiłam Ci, ze Cię kocham. Ale dla mnie słowo „Kocham Cię” masz szczególną moc. Gdybym tylko wiedziała, że tak potoczy się moje życie na pewno słyszałbyś je częściej. Nie żałuje, żadnej z chwil. No może oprócz tej, kiedy ze sobą walczyliśmy. Gdyby nie ta walka może byli byśmy ze sobą dłużej? Nie wiem. I nie chce gdybać. Chce żebyś wiedział, że ja zawsze będę z Tobą. Nigdy Cię nie opuszczę nawet po śmierci. Wiem, że zaopiekujesz się naszym synkiem jak nikt inny. Proszę o jedno mów mu, że miał mamę, która go naprawdę bardzo mocno kochała.

Jeśli tylko pokochasz jakąś inną kobietę to bądź z nią. Nie chce abyś przeze mnie był dalej sam tylko z Kacprem. Zasługujesz na kogoś lepszego niż ja. Bądź szczęśliwy.

                                                                                  Ada”

Usłyszał pukanie do drzwi. Poszedł je otworzyć. Za nimi stała Yasmin. Nic nie mówiąc przytuliła go. Jay zaczął płakać jak małe dziecko. Nie rozumiał, dlaczego ona. Przecież tak długo się o nią starał. Tak długo była nie dla niego. A teraz odeszła na zawsze. Dla niego poświęciła swoją naukę pracę.

Mijały, dni, miesiące i lata. Jay zrezygnował z zespołu, jego miejsce zajął Roger. Został menagerem swojego brata, który chciał zaistnieć w świecie gwiazd. Jego życzenie się spełniło dzięki Jay’owi. Samotny ojciec nie rozglądał się za innymi kobietami. W jego sercu nadal była tylko Ada.

Niestety US5 rok po śmierci Ady rozpadło się. Chłopcy zrozumieli, że US5 może istnieć tylko z Jay’em i nikt nawet, Roger go nie zastąpi.

Izzy i Kim żyli szczęśliwie. Nie starali się o kolejne dziecko… bynajmniej na razie nie. Wszystko układało im się zgodnie z planem. Kim zaczęła studia prawnicze i potem zaczęła pracować jako prawnik. Izzy natomiast poświęcił się temu, co umiał, czyli założył własną szkołę tańca. Oni żyli długo i szczęśliwie i zawsze razem pokonywali wszystkie problemy związane z ich małżeństwem jak i z wychowywaniem córeczki Anastazji, która wyrosła na śliczną dziewczynkę, która miała różki diabełka.

Moja siostra i Mikel dwa lata po odejściu Ady zostali małżeństwem, a także rodzicami wspaniałego chłopca Tom’a, który był wykapanym tatą. Po tacie odziedziczył również zamiłowanie do tańca. Już od małego wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazywały na to, że będzie wspaniałym tancerzem i jak się później okazało tak też było. Wygrywał wszystkie możliwe konkursy, co powodowało, że jego rodzice pęcznieli z dumy.

Natomiast trochę inaczej potoczyły się losy, Patrycji i Chrisa. Wzięli oni ślub, zostali rodzicami dwójki bliźniaków Marka i Viktorii, ale niestety po 12 latach małżeństwa coś zaczęło się miedzy nimi psuć. Kłócili się o byle, co. Bywały kłótnie o przestawiony kubek na blacie. Zaczęli po prostu sobie zawadzać w życiu. Widzieli, że ich dzieci przez to cierpią. Więc aby im zaoszczędzić widoku kłócących się rodziców rozwiedli się w pokojowej atmosferze. Patrycja wrócił do Polski razem z dziećmi, co nie bardzo podobało się jej byłemu mężowi, ale w końcu, gdy zrozumiał, że jego była żona nie utrudnia mu tym sposobem widywania się z dziećmi przestał mieć o to do niej żal. Nawet zauważył, że Patrycja ułatwia mu kontakty z dziećmi wożąc je do niego, kiedy tylko chciał, a nie mógł ruszyć się z Berlina.

Paulinę i Richie’ego przyjaciele określali mianem pary idealnej. Nie kłócili się praktycznie nigdy. Zawsze starali się wszystko rozwiązać w zgodzie. Po swoim ślubie, który odbył się, gdy oboje mieli skończone po 25 lat urodziła im się trójka dzieci. Dwóch chłopców: Kamil i Karol oraz jedna słodka dziewczynka: Cassie. Całą piątką mieszkali na obrzeżach miasta Los Angeles. Żyło im się tam wspaniale. Każdą wolną chwilę spędzali razem. Richie został artystą solowym, więc miał mało czasu dla rodziny, ale starał im się to wynagradzać, kiedy tylko był w domu

A co się stało dalej z Jay’em? Otóż pomagał bratu zaistnieć w świecie gwiazd. Patrzył jak jego syn dorasta bez matki, dlatego zdecydował się na związek z Leną, która dziwnym trafem znowu pojawiła się w jego życiu. Jay za nic w świecie nie zgodził się na dzieci, ponieważ jej nie kochał. Było to małżeństwo z rozsądku. Chciał po prostu zapewnić synowi, aby ten wychowywał się w pełnej rodzinie.