Rozdział 49 - "Nie chce więcej – Twoje serce do życia wystarczy"

Jest listopad. Na dworze panuje już prawdziwa jesień. Na chodniku leżą żółto – czerwone liście. Ludzie ubierają się już cieplej. Coraz częściej pada deszcz. Zbliżamy się do końca roku. Ostatnie miesiące od czerwca włącznie spędziłam w szpitalu na leczeniu. Podobno są jakieś postępy, ale zbyt małe, żebym mogła wyjść ze szpitala. Dlatego każde urodziny moi przyjaciele obchodzą skromnie w szpitalu abym ja również na nich była. Synka widzę codziennie Jay zawsze przychodzi z nim. Raz na tydzień odwiedzają mnie również moi rodzice. Poznałam mojego młodszego o 20 lat braciszka – Kubusia. Słodki malec od razu go pokochałam. Zresztą Bartek i Eve również.

Ostatni tydzień jest strasznie ciężki. Nabawiłam się okropnego kaszlu, ciężko mi się oddychało, praktycznie nie wstaje z łóżka. Lekarze są przerażeni zresztą jak wszyscy. Podsłuchałam jak Jay mówił do Izzy’ego, że nabawiłam się zapalenia płuc i musieli przestać mnie leczyć. A ja z dnia na dzień czułam się coraz gorzej. Moi rodzice na jakiś czas zamieszkali z Jay’em żeby być przy mnie codziennie i byli. Ich obecność dawała mi dużo siły. Nawet zaczęli ze sobą normalnie rozmawiać. Nikt by nie pomyślał, że Ci ludzie są po rozwodzie i układają sobie życie na nowo. Wyglądali jak małżeństwo nawet tak się zachowywali. Czułam, że tata żałuje, iż odszedł od mamy. Teraz zauważyłam, że on nadal ją kocha, ale chyba było trochę za późno na takie wyznania. Z moją mama sytuacja była podobna. Rozstała się ze swoim kolega, z którym była, ale utrzymują przyjaźń, która się miedzy nimi narodziła. I powierzyła mi w sekrecie, że tata nie zamierza wziąć ślubu z matką jego dziecka. Widziałam w jej oczach radość. Miałam nadzieję, że ja nie popełnię takiego błędu i nie odejdę od Jay’a dla innego i będziemy żyć długo i szczęśliwie.

Jay również opiekował się mną troskliwie. Spędzał przy mnie całe dnie a bywało, że również także i noce, kiedy gorączka opanowywała całe moje ciało, a ja nie byłam w stanie nawet sama napić się wody. Widziałam w jego oczach nie raz łzy. Wtedy tylko głaskałam go po policzku, a on przytulał go do mojej dłoni. Potrafiliśmy siedzieć przytuleni do siebie przez dobrą godzinę. Nic wtedy nie mówiliśmy. Słowa były zbędne. Chcieliśmy tylko abym wyszła ze szpitala i mogła zaopiekować się dzieckiem.

Kuba zaczął mówi. Powiedział nawet kilka razy „mama”, co powodowało, że na mojej twarzy pojawiał się uśmiech. Mój słodki mały chłopiec. Tak żałowałam, że nie mogę uczestniczyć w pierwszych miesiącach jego życia. Miał 6 miesięcy był bardzo inteligentny. Nie chciał czasami wychodzić ze szpitala. Chciał zostać ze mną. Wtedy do akcji wkraczali Izzy i mała Anastazja, którzy powodowali, że Kacper wychodził ze szpitala bez większego sprzeciwu.

Moi przyjaciele również spędzali przy mnie wiele czasu. Nie dali mi myśleć o chorobie. Izzy cały czas żartował, za co czasami obrywało mu się od żony. A tak na marginesie, Kim i Izzy byli bardzo szczęśliwi ze sobą. To było widać, że dziecko umocniło tylko ich związek. A Izzy na każdego dziennikarza, który powiedział, że Kim złapała go na dziecko był gotowy rzucić się z pięściami, ale na szczęście na każdym wywiadzie towarzyszyli mu chłopcy, którzy wtedy zmieniali szybko temat. U reszty par było również bardzo spokojnie. Tylko Kamila znowu zaczęła kręcić się obok Mikela, który teraz o dziwo był zakochany w mojej siostrze po uszy i ciężko go było zobaczyć gdzieś bez niej. A moja siostra również rozkwitła w tym związku. Przestała tylko myśleć o pracy, ale również teraz coraz częściej zabierała gdzieś Kacpra i mówiła, że ona też chce mieć takiego małego chłopczyka, po chwili dodawała, że może być to dziewczynka ważne, aby było zdrowe i było dzieckiem Mikela.

***

- Jak to nie wyzdrowieje? – spytał Jay lekarza

- Proszę pana pańska żona nie wiem, jakim cudem, ale zachorowała na zapalenie płuc. Nikt inny w szpitalu nie zachorował, więc musiała po prostu podłapać jakiegoś drobnego wirusa. Dodatkowo jest osłabiona i mimo naszych usilnych starań choroba i owszem ustąpiła trochę, ale zapalenie płuc uniemożliwia nam prowadzenie dalszego leczenia, które potem zakończyłoby się przeszczepem szpiku. Organizm również jest za słaby i nie walczy z chorobą tak jak osoba zdrowa. Leki też nic nie dają. Dodatkowo zaczęła kaszleć krwią to nas bardzo niepokoi, a także gorączka, która nie daje się zbić niczym.

Jay nie wierzył w to, co słyszy. Przecież jeszcze nie dawno wszystko było dobrze. Jeszcze nie dawno miała wyzdrowieć. Byli tak blisko, a jednak coś musiało się zawalić. Jay wyszedł z gabinetu lekarskiego i usiadł na krzesełku. Zaraz do niego również doszli przyjaciele, ale nie ważyli się nic powiedzieć. A on zaczął płakać jak małe dziecko. Nie rozumiał tego, że los chce mu zabrać ukochaną kobietę. Przecież kochali się, mieli plany na przyszłość. Przyjaciele nie wiedzieli, co zrobić. Stali i patrzyli. Widzieli, że płacze i wiedzieli też, że na pewno to nie są łzy szczęścia. Domyślili się, że życie ich przyjaciółki dobiega końca. Że zostawi na ziemi męża i syna.

- Został jej tydzień życia – powiedział w końcu Jay dalej płacząc

Patrycja podeszła tylko do niego i przytuliła go. Sama również płakała. Przeżyła z nią tyle dobrych i złych chwil. Zawsze były razem. Zawsze, a teraz ona miała ją zostawić. Na zawsze.

Izzy wyszedł ze szpitala i zaczął spacerować pustymi uliczkami. Jego żona Kim nie miała mu tego za złe. Wiedziała, że on traktował Adę jak siostrę, że jej śmierć będzie dla niego ogromnym przeżyciem, z którego ciężko będzie mu się podnieść. Izzy patrzył na ten szary i ponury świat, który zostanie pozbawiony według niego najlepszej istoty na świecie. Najbardziej barwnej istoty, w której życie zawsze było widać, która potrafiła się cieszyć tym życiem. Nie poddawała się nigdy. Zawsze dążyła do celu, zawsze dostawała to, co chciała. Ale teraz? Teraz nie mogła dostać dalszego życia, bo jej klepsydra właśnie przesypywała ostatnie ziarenka piasku. Popłynęła łza, a za nią następne. Otarł je szybko i wrócił do domu, aby tam w spokoju wypłakać się.

***

Leżałam w łóżku już od dobre tygodnia. Wiedziałam, że nadchodzi mój koniec. Nie pomagały słowa Jay’a, że wyzdrowieje. Byłam zbyt słaba na to wszystko. Gdy nikogo nie było płakałam. Nie bałam się śmierci. To nie chodziło o strach. Ja po prostu nie chciałam zostawić moich przyjaciół i mojej rodziny, dla której chciałam żyć. Chciałam patrzeć jak mój syn mówi pierwsze słowa, stawia pierwsze kroki rosną mu pierwsze ząbki. Chciałam to wszystko zobaczyć, a nie było mi to dane.

- Ada – powiedział delikatnie Jay

- Słucham? – odpowiedziałam z wielkim trudem.

Nawet mówienie dla mnie było czymś ciężkim

- Jak się czujesz? – spytał

- Średnio – odpowiedziałam, a po chwili dodałam – Jay posłuchaj mnie. Wiem, że nie da się mnie uratować. Proszę nie mów, ze jest inaczej, bo to i tak nic nie da. Kochaj naszego synka za nas dwoje, daj mu tak wiele miłości ile jesteś tylko wstanie, a wiem, że jesteś wstanie mu dać bardzo dużo miłości tyle ile mi dałeś. I opowiedz mu jak najwięcej o mnie – ostatnie zdanie powiedziałam ze łzami w oczach

Jay nie był wstanie nic powiedzieć. Przytulił mnie do siebie. Starał się nie płakać, ale wiem, że było mu ciężko. Ja wtuliłam się w niego. Jego perfumy, które poczułam znowu były dla mnie czymś wspaniałym. Chciałam, zostać na zawsze w jego ramionach dopóki będzie to możliwe.