Rozdział 44 - "Miłość to jedyna siła, która zmienia wroga w przyjaciela"

Jay usiadł wystraszony na kanapie.

- Mów, co się stało – powiedział

- Byłam dziś u lekarza – zaczęłam, ale nie skończyłam, bo ktoś mi przerwał

- I co? – pytał coraz bardziej zaniepokojony

- Jestem w ciąży – powiedziałam na jednym wdechu

Obserwowałam jego twarz, przez którą przechodziły zmienne emocje. Zaczynając od strachu przechodząc przez niedowierzanie a skończywszy na szczęściu. Po chwili wstał i wziął mnie na ręce i zaczął kręcić.

- Przestań wariacie – powiedziałam ze śmiechem trzymając się mocno szyi Jay’a abym nie spadła

- Nawet nie wiesz jak się cieszę – powiedział stawiając mnie na podłodze

- Ja też się cieszę – powiedziałam z uśmiechem, a on dotknął delikatnie mojego brzuszka, a po chwili powiedział:

- I pomyśleć, że tutaj będzie rozwijało się nasze dziecko

- Nasze kochane maleństwo – powiedziałam i położyłam rękę na ręce Jay’a.

***

- W ciąży? – spytała zaskoczona mama

- Tak mamo w ciąży – powiedziałam najspokojniej w świecie

- Ale… Przecież… Ale…  - moja mama najzwyczajniej w świecie nie wiedziała, co powiedzieć

- Co ale? Co przecież? Co ale? Jesteśmy małżeństwem to chyba normalne, że ze sobą sypiamy – powiedziałam

- Ja zawsze wiedziałam, że ona pierwsza zostanie matką – stwierdził mój brat ze śmiechem i zaczął mi gratulować.

Kochany brat, który zawsze był przy mnie. W każdej trudnej chwili, w każdym trudnym momencie mojego życia, na każdym skrzyżowaniu, kiedy myślałam, w którą stronę iść. Nigdy nie pozwalał mi zrobić kroku w tył. Zawsze popychał mnie do przodu. I teraz też. Był mi najbliższą osobą od rozwodu rodziców.

- Ja też się cieszę, ale uważam, że jest za młoda na dziecko i na zakładanie rodziny – powiedziała mama

- Mamo… A ja uważam, że to najlepszy czas – powiedziałam z wrodzoną sobie upartością

- No już dobrze. Nie denerwuj się, bo nie możesz. W końcu dziecko musi mieć spokój – powiedziała mama pojednawczo, a po chwili dodała – A jak nazwiecie maleństwo?

- Jak będzie dziewczynka to Zuzanna, a jak chłopiec to Kacper – odpowiedziałam

- Ładnie – stwierdził mój brat

- A Ciebie weźmiemy na ojca chrzestnego – dodałam

- A ja już Wam mówię, że się zgadzam – stwierdziło Bartek z uśmiechem

- No jak miło – powiedziałam i skończyłam pić herbatę, bo z kawą pożegnałam się na najbliższe miesiące.

Teraz muszę zacząć o siebie jeszcze bardziej dbać. Ubierać się odpowiednio, jeść zdrowe rzeczy, zero kawy, imprez. Na początku mnie to przeraziło, ale gdy wszystko sobie przemyślałam, wyobraziłam przyszłość doszłam do wniosku, że wszystko wynagrodzi mi to maleństwo, którego się spodziewam. Gdy będę widzieć jak stawia pierwsze korki będę najszczęśliwsza na świecie, gdy będę słyszeć jak wymawia pierwsze słowa również będę najszczęśliwsza na świecie. Najbardziej cieszyło mnie to, że jest to dziecko Jay’a i moje. Że jest to nasz malutki skarbek. Nasz kochany upragniony skarb.

Mijały minuty, godziny, dni, tygodnie, miesiące. Wszystko działo się strasznie szybko. Co prawda menagerowie Jay’a i zespołu nie byli zadowoleni z jego ślubu, a następnie z wiadomości, że zostanie ojcem, (z której on był dumny), ale na szczęście nie kazali mu opuścić zespołu.

Zaczęliśmy zastanawiać się nad wyglądem pokoju dla dziecka. I stwierdziliśmy, że będzie on zielony, jeśli będzie to chłopiec, a jeśli dziewczynka to żółty. Wiedzieliśmy oboje, że standardem jest to, że dla chłopca niebieskie, a dla dziewczynki różowe, ale nam wydało się to zbyt oklepane.

- Jak się ma nasze maleństwo? – spytał Jay kładąc rękę na brzuszku pewnego wieczora, gdy dość wcześnie wrócił do domu

- A dobrze – odpowiedziałam z uśmiechem i przytuliłam się do niego

- Już nie mogę doczekać się, kiedy będzie z nami – powiedział tuląc mnie do siebie

- Jeszcze 5 miesięcy – stwierdziłam z uśmiechem

- Szybko zleci jak te 4 – Jay

- Wiem.

Nagle drzwi do naszego domu otworzyły się i do mieszkania wpadł zespól z dziewczynami.

- Witamy nasze kochane gołąbki – powiedział Izzy i usiadł na fotelu

- A miało być tak miło – stwierdził Jay szeptem

- Wiecie, co dawno Was nie widzieliśmy – stwierdził Izzy

- Serio? – spytałam

- No wiesz Jay’a widzę codziennie i nie wiem czy się z tego cieszyć czy płakać, ale Ciebie to nie widziałem dobre dwa tygodnie – stwierdził Izzy

- Tragedia – powiedziałam i zaczęłam udawać, że się tym przejęłam

- Nawet wielka – dodała Kamila

- A gdzie masz chłopaka? – spytałam

- Rozstaliśmy się – odpowiedziała i spojrzała na Mikel’a, który był zajęty rozmową z moją siostrą, która również przyszła.

Zauważyłam, że od pewnego czasu oczy Mikel’a znowu się śmieją, błyszczą jak gwiazdy na niebie. A sam Jay mówił, że chyba kogoś poznał, bo często znika wieczorami i wraca późno w nocy cały rozpromieniony. Czyżby Mikel zakochał się w mojej siostrze? Możliwe. W sumie to pasowaliby nawet do siebie.

- Przykro mi – powiedziałam, ale tak naprawdę to wcale nie było mi jej żal.

Miała to, co chciała. Zostawiła super faceta, dla jakiegoś kolesia, z którym się przespała. I teraz pewnie chce wrócić do Mikel’a. No chyba żartuje. Mam nadzieję, że on nie będzie na tyle głupi i do niej nie wróci, bo nie zasługuje na cierpienie.

- Ada jak się czujesz? – spytała Patrycja

- A wiesz wspaniale – powiedziałam i wstałam

- A Ty gdzie idziesz? – spytał Chris

- Zrobić wam herbatę – odpowiedziałam

- A siedź Ty na miejscu i się nie ruszaj. Ja ją zrobię – stwierdził Izzy i udał się do kuchni

- A jemu, co? – spytałam

- Wczuwa się w role ojca – odpowiedziała, Kim, która była w 6 miesiącu i jej brzuszek był coraz bardziej widoczny

- Siadaj – powiedział Jay i posadził mnie na swoich kolanach

- A tak ogólnie to, co Was do nas sprowadza? – spytałam, kiedy już Izzy wrócił z herbatami i ciastkami

- A wiesz mamy dla Was zaproszenie – powiedziała Kim

- Na nasz ślub – dodał Izzy i wręczył nam kopertę

- Za dwa tygodnie – powiedziałam czytając zaproszenie

- Wiemy, że późno informujemy, ale tak jakoś wyszło – Kim zaczęła się usprawiedliwiać

- Przestań. Nie tłumacz się. – powiedziałam z uśmiechem

I tym sposobem druga para stanie na ślubnym kobiercu.