Rozdział 46 -"Miłość prawdziwa zaczyna się wtedy, gdy niczego w zamian nie oczekujesz"

- Jak to nie wiadomo, co z Adą? – spytał Izzy trzymając na rękach Anastazje

- Normalnie. Robią jej jeszcze jakieś badania – odpowiedział Jay

- Ale co jej jest? – spytała zaniepokojona Patrycja

- Krwotoki z nosa, dwa miesiące ciąży w szpitalu. Dlaczego nikt mi wcześniej o tym nie powiedział?! – spytał przyjaciół

- Ada prosiła… - zaczęła Paulina

- Ada prosiła, Ada prosiła. Ludzie jej coś może zagrażać, a Wy mi się tutaj tłumaczycie, bo ona prosiła – Jay przestawał nad sobą panować.

- Jay uspokój się – starał kumpla uspokoić Richie

- Nie umiem. Martwię się o nią – Jay

- My też – odpowiedzieli wszyscy chórem

- No, czemu malutki płaczesz? – spytał Jay synka wyjmując go z łóżeczka.

Mały od razu przestał płakać. Jay popatrzył na swojego kilkudniowego synka. Był bardzo podobny do niego. Miał jego oczy, rysy, kolor włosów, ale miał coś, co niebyło odziedziczone po nim – był to uśmiech. Uśmiech miał po Adzie.

Jay przypomniał sobie ich pierwsze spotkanie, kiedy to jako pierwsza pewnym krokiem weszła na sale. Miał wtedy wrażenie, że nagle cała sala rozjaśniała, a jaj uśmiech przegonił wszelkie smutki, jakie wtedy miał. Jej ruchy tak płynne, ze miał wrażenie, że unosi się w powietrzu. Potem ich kłótnie, sprzeczki, które toczyli o wszystko. Każdy jej gest nawet ten najgorszy był dla niego wszystkim.

Tak naprawdę miał nadzieje, ze te krwotoki z nosa i osłabienie to nic poważnego i zaraz po wszystkich badaniach wróci do domu.

***

- Jak się czujesz? – spytał Jay z troską w głosie, gdy wszedł do sali, w której leżałam już ponad tydzień

- Dobrze – odpowiedziałam z uśmiechem

- Jutro już wychodzisz – rzekł Jay

Wyraźnie widziała, że coś go gryzie

- Jay są już wyniki moich badań? – spytałam

- Tak – odpowiedział

- I co? – spytałam

Zapadła cisza. Jay unikał mojego wzorku. Widziałam, że boi się powiedzieć mi prawdę.

- Jay – powiedziałam i dotknęłam jego ręki

Dalej milczał. Dalej nie patrzył mi w oczy.

***

Jay siedział w Sali swojej żony i przypominał sobie rozmowę z lekarzem

- Panie Khan nie mam dobrych wieści – zaczął lekarz

- To znaczy? – spytał przestraszony Jay

- Pańska żona jest chora na ostrą białaczkę szpikową – powiedział lekarz

- Jak to? – spytał Jay

- Podejrzewam, ze zachorowała w 7 miesiącu ciąży, a lekarz, który opiekował się nią nie zwrócił większej uwagi na wyniki.

- Czy da się ją wyleczyć? – spytał Jay drżącym  głosem

- Przykro mi, ale choroba zadziwiająco szybko się rozwija i już jest za późno. Oczywiście będziemy dawać jej lekarstwa, żeby przedłużyć jej życie, chociaż o dzień. Aktualnie szacuje, ze pozostało jej około 4 miesięcy życia – mówił lekarz

- Kiedy będzie mogła wyjść?

- Wypiszemy ją jutro, ale proszę zdawać mi relacje ze stanu jej zdrowia – tutaj podał mu karteczkę z numerem telefonu.

***

- Ada… - zaczął niepewnie

- Tak?

- Musze Ci coś powiedzieć

- Co takiego? 

- Jesteś chora – zaczął

- Na co?

- Na ostrą białaczkę szpikową – powiedział na jednym wdechu

- Mam raka – powiedziałam szeptem, a w moich oczach pojawiły się łzy

- Kochanie – rzekł Jay i złapał moje ręce w swoje dłonie – Będzie dobrze – mówił tuląc mnie do siebie.

Ja płakałam wtulona w mężczyznę mojego życia. Nagle moje życie przestało mieć sens.

- Kochanie – Jay zaczął łagodnie – nie płacz. Jutro zobaczysz synka. On bardzo za Tobą tęskni

- Czy ja będę leczona? – spytałam

Czułam się jak małe dziecko. Byłam zagubiona i wystraszona.

- Tak kochanie. Oczywiście, że będziesz leczona – odpowiedział Jay lekko się uśmiechając

Przytuliłam się do niego mocniej. W jego ramionach szukałam bezpieczeństwa, oparcia i pomocy w walce z chorobą. Zadawałam sobie pytanie, dlaczego ja? Miałam teraz rodzinę. Kochanego męża i najwspanialszego syna. Jak nigdy posiadałam wielką wolę życia? Chciałam żyć, bo miałam, dla kogo. Miałam mnóstwo planów, marzeń, które chciałam spełnić.

- Zaśnij malutka – poprosił Jay głaszcząc mnie po włosach.

Jego głos zawsze działał na mnie kojąco, uspokajał mnie, powodował, że to, co złe odchodziło niepamięć. Teraz też tak było. Zasnęłam jak malutkie dziecko w ramionach człowieka, który dawał mi poczucie bezpieczeństwa.

***

- Nie odzywajcie się nic na temat jej choroby – powiedział Jay do reszty, kiedy czekali na mnie przed szpitalem

- Oczywiście – powiedział Izzy i podszedł do mnie i przytulił, gdy już do niech doszłam

- Przyjacielu jak dobrze Cię widzieć – powiedziałam

- Siostro w końcu wróciłaś do nas.

Uśmiechnęłam się lekko i zaraz podeszłam do Jay’a, który na rękach miał Kacpra. Mały od razu wyciągnął do mnie swoje malutkie rączki. Wzięłam go na ręce i przytuliłam.

- Witaj kochanie. W końcu wracam do domu – powiedziałam i wsiadłam do auta.

W domu wszystko było wysprzątane.

- Postarałeś się – powiedziałam do Jay’a i pocałowałam go

Gdy wszyscy siedzieliśmy w salonie. Byli nawet Mark i Mike. Jay postanowił im coś powiedzieć.

- Nie przychodzi mi to łatwo, ale ze względu na ostatnie wydarzenia musze to zrobić. Zespół był i jest dla mnie wszystkim. Dzięki niemu poznałem moją żoną i 4 wspaniałe przyjaciółki. Co prawda wiele było ciężkich chwil, ale zawsze dawaliśmy sobie radę. Odchodzę z US5 żeby zaopiekować się żoną i synem.

Po wystąpieniu Jay’a nastąpiła cisza. Nikt nie spodziewał się takiego obrotu sprawy. Wszyscy wiedzieliśmy, że dla Jay’a zespół jest całym życiem. I tak nagle chce z tego zrezygnować. Przecież to było nie do przyjęcia wyobrazić sobie US5 bez Jay’a. On zawsze łagodził wszystkie spory, podejmował najlepsze decyzje.

- Jay jesteś tego pewien? – spytał Mark po kilku minutach ciszy

- Tak. Uważam, że teraz moje miejsce jest przy mojej żonie i synu. Oni bardziej mnie potrzebują niż zespół. Mnie może zastąpić Roger. Zresztą rozmawiałem z nim na ten temat i powiedział, że bardzo chętnie mnie zastąpi. Moja decyzja jest ostateczna, nie zmienię jej – powiedział i objął mnie ramieniem

- Jay Ty nie możesz odejść – zabrał głos Izzy

- Izzy jestem pewien, że Ty w mojej sytuacji postąpiłbyś tak samo – stwierdził Jay

Znowu chwila ciszy.

- Jay nie musisz rezygnować z zespołu. Dam sobie radę z Kacprem – powiedziałam szeptem

- Ada przestań. Musze być teraz przy Tobie i przy synku. I kochanie nawet Ty nie sprawisz, że zmienię swoją decyzję. – powiedział i pocałował mnie w czoło

- Ale… - zaczęłam

- Nie ma żadnego, ale – powiedział.

Więcej do tego tematu nie wracaliśmy. Mimo wszystko byłam szczęśliwa, że Jay będzie cały czas przy mnie i przy dziecku. Kilka dni po wypisaniu ze szpitala poszłam do lekarza, aby dowiedzieć się coś więcej na temat mojej choroby. Lekarz powiedział mi, co mi wolno, a co nie. Wszystko dokładnie zapisał mi na kartce i kazał stosować się do tego. Dostałam także pełno leków, które musiałam wykupić. Znowu miałam dawną wole życia. Znowu chciałam żyć i walczyć o to, co mam. Patrzyłam codziennie na mojego synka i męża i dziękowałam Bogu za to, co mnie spotkało. Nie chciałam tego stracić i obiecałam sobie, że do tego nie dojdzie. Jay i przyjaciele zawsze mnie wspierali. W szczególności Izzy poświęcał mi dużo czasu. Na szczęście ani Kim, ani Jay nie mieli nam tego za złe. Był dla mnie jak starszy brat, któremu mogłam wszystko powiedzieć.