Rozdział 47 - "Więcej marzeń niż czasu by je spełnić, więcej namiętności niż serce może zmieścić"

W życiu nie ma czasu na zastanawianie się nad tym, co się zrobiło i czy podjęło się dobrą decyzję czy nie. Tak przynajmniej myślą ludzie, którzy są w moim wieku i mają jeszcze wiele lat życia przed sobą. Ale nie ja. Ja byłam chora. W tym roku miałam skończyć 21 lat. Urodziłam ślicznego synka, miałam wspaniałego męża. Miałam wszystko oprócz zdrowia.

Właśnie siedziałam na balkonie naszego mieszkania i patrzyłam na zachodzące słońce. Jay musiał jeszcze trochę pobyć z zespołem w związku z nagraniem ich ostatniego wspólnego clipu. Kacper spał. Każda chwila spędzona z nim była dla mnie bardzo ważna.

- Ada, co Ty tu robisz tak lekko ubrana? – spytał Jay, który wszedł do domu i od razu zaczął mnie szukać, a gdy zobaczył nie na balkonie o mało nie dostał zawału.

Miałam na sobie długie spodnie i bluzkę z krótkim rękawem. Odkąd dowiedział się o mojej chorobie dbał o mnie jak o malutkie dziecko. Sprawdzał czy wzięłam leki, czy jestem ciepło ubrana, czy zjadłam odpowiednią ilość jedzenia. Teraz aktualnie zarzucił mi swoją bluzę na ramiona.

- Nie wolno Ci się wietrzyć – powiedział czule głaszcząc mnie po policzku

- Ciepło jest – powiedziałam z uśmiechem

- Możliwe, ale jeszcze jest za wcześnie na krótki rękaw – powiedział do mnie

- Już dobrze. Będę grzeczna – obiecałam i przytuliłam się do niego

- Za dwa dni zaczynamy kręcić teledysk – powiedział

- Dobrze – odpowiedziałam

- A jak Kacper? – spytał

- A dobrze. Teraz śpi. Grzeczny jest

- Po tatusiu – powiedział

- Chyba po tatusiu tatusia – stwierdziłam ze śmiechem

- Nie wierzysz mi? – spytał biorąc mnie na ręce i zanosząc do sypialni

- Nie – odpowiedziałam ze śmiechem.

Ta odpowiedź okazała się odpowiedzią błędną, ponieważ Jay zaczął mnie łaskotać.

- Przestań – powiedziałam próbując mu się wyrwać

- To jak wierzysz mi czy nie? – spytał łaskocząc mnie dalej

- Nie – odpowiedziałam ze śmiechem

- Sama tego chciałaś

            - Przestań – mówiłam

- A co za to będę miał? –spytał na chwile przestając mnie łaskotać

- Udam, że Ci wierze – powiedziałam

- Tylko?

- A co Ty byś chciał? – spytałam

- Buziaka – odpowiedział

Pocałowałam go w policzek i powiedziałam:

- Proszę

- Nie takiego

- A jakiego? – spytałam i zaczęłam udawać, że nie wiem, o co mu chodzi

- Takiego normalnego – zaczął mówić z miną małego dziecka

- Normalnego?

- Tak

- Takiego? – spytałam i pocałowałam go namiętnie

- Dokładnie o takiego mi chodziło – powiedział Jay i tym razem to on mnie pocałował.

Niestety nie mogliśmy długo się sobą nacieszyć, bo nasz synek usłyszał głos Jay’a co spowodowało, że obudził się i zaczął nas wołać. Tak, więc udaliśmy się do naszej pociechy, aby zobaczyć, co się stało, że zrobił taki alarm. Gdy doszliśmy do łóżeczka okazało się, że Kacper wcale nie płacze. A gdy zobaczył Jay’a natychmiast zaczął się śmiać i wyciągać ręce do niego.

- Ktoś się za Tobą stęsknił – powiedziałam z uśmiechem, kiedy Jay przytulał Kacpra do siebie

- Ja za nim tez – powiedział Jay i pocałował go w czółko

Postaliśmy tak jeszcze chwilę, a potem Jay zaczął usypiać małego a ja udałam się do łazienki, żeby wziąć prysznic, a następnie położyłam się spać. Ostatnią rzeczą, jaka pamiętam zanim zasnęłam to było jak Jay całuje mnie w policzek i kładzie się obok.

***

- Jay dalej nie chce zmienić decyzji? – spytała Paula, gdy wszyscy siedzieli w salonie w mieszkaniu dziewczyn

- Tak. Powiedział, że teraz Ada jest najważniejsza – powiedział Chris

- W sumie to mu się nie dziwie – powiedział Izzy trzymając swoją córeczkę na kolanach – po prostu chce nacieszyć się nią

- Właśnie… Dlaczego to ona musi odejść? Przecież jak nikt inny zasługuje na szczęście – stwierdziła Kim

- Takie jest życie – powiedział Mikel

- Strasznie ono jest niesprawiedliwe. Znam ją z Paulą najdłużej i wiemy, że to ona najbardziej z nas wszystkich zasługuje na szczęście

- Możliwe. Co prawda nie wiem, jaką miała przeszłość, ale wierzymy Wam na słowo – powiedział Richie

- Zawsze pech w miłości, zawsze problemy z otoczeniem. I dlatego taka była. Po prostu zaczęła się bronić przed otoczeniem, przed uwagami i komentarzami innych – Paula

- Ale jak była u mnie w Berlinie było to samo. Rzadko gdzieś wychodziłyśmy – dodała Kamila

- A jak się Jay czuje? – Kamila

- W miarę. Udaje, że wszystko gra. Ale jak nikt nie patrzy to zerka na telefon czy czasem nie dzwoniła. A sam do niej dzwoni częściej niż ustawa przewiduje. – Izzy

- W sumie to nie da się z nim rozmawiać. Widać, że nawet śpiewanie nie sprawia mu przyjemności. Śpiewa z musu – wtrącił się Roger

- To źle – powiedziała Kamila

- Bardzo źle. – poparła ją Kim

Wszyscy zamilkli. Nie wiedzieli, co mówić dalej. Nikt nie rozumiał tego, co spotkało Adę. Miała umrzeć. Bo? Bo zachorowała. Miała zostawić syna i męża. Nikomu z nich to nie mieściło się w głowie. Mieli stracić przyjaciółkę, bo medycyna była bezradna.

- Mam pomysł – powiedział w końcu Izzy

- Jaki? – spytała jego żona

- Zorganizujmy wspólne wakacje. Zapomnimy o chorobie. Będziemy się bawić, cieszyć się życiem. I tylko mi nie mówicie, że to jest głupi pomysł. Przecież chcemy zapamiętać ją roześmianą, a nie wiecznie smutną. A na tych wakacjach nie damy jej chwili, żeby myślała o chorobie – Izzy mówił jak nakręcony, a w jego oczach pojawiły się wszystkim znane iskierki, które powodowały, że każdy zaczynał go wtedy popierać.

- W sumie to Izzy ma racje – odezwał się jako pierwszy Mikel

- Dokładnie. To będą niezapomniane wakacje. Całe dwa tygodnie na ciepłej plaży – powiedziała Patrycja

- Dokładnie. Jutro trzeba to obgadać z Jay’em. – powiedział Izzy.